จับหนุ่ม L เล่นโกะ

เนื้อเรื่อง

\"ไปเล่นโกะซะ\"

เสียงร้องมาจากที่ไหนสักแห่งกำลังร้องเตือนให้บอนนี่รำลึกถึงความทรงจำครั้งที่นิ้วทั้งสองของเขา สัมผัสเม็ดหมากเคลือบมัน วางลงไปบนกระดานไม้...

\"เอาถ้วยให้ได้ ก่อนจบม.ปลาย...นี่คือคำสั่ง!\"

เสียงนั้นทำให้บอนนี่สะท้านไปทั่วเรือนร่าง เอาภาพหลอนบ้าๆ นี่ออกไปซะ

แล้วเสียงนั้นก็ตามหลอกหลอนเขาทั้งคืน...

วันรุ่งขึ้น บอนนี่แต่งกายชุดmaid เต็มยศ มองไกลๆ แล้วเหมือนนางฟ้าจำแลงมา (แต่มองใกล้ๆ...คิดเอาเอง) เร่งมุ่งหน้าไปยังสถานที่สถิตของต้นเหตุแห่งความคิดบ้าๆ นั่น

เปรี้ยง!

ไม้กวาด ฟาดเข้าที่ใบหน้าของใครบางคนเข้าอย่างจัง

\"ทำอะไรน่ะ~\" เสียงแหลมเล็กตอบกลับไป
\"เอ่อ...ก็\" บอนนี่ยังหาเหตุผลที่ดีพอไม่ได้

\"ตีเราทำไม\"เสียงนั้นถามซ้ำ
ไม่มีเสียงตอบจากชายในชุดเมด...

\"เพราะแกขี้เกียจฟิตโกะใช่มั้ย\" บัดนี้ เสียงที่เคยแหลมเล็ก กลับแฝงไว้ด้วยความน่ากลัว...

และแล้วการปะทะกันก็เกิดขึ้น...


ร่างในชุดเมด เรียกไม้กวาดมาอยู่ในมือทันทีที่การปะทะเริ่มต้นขึ้น เขาดึงขนไม้กวาดมา 1 ปอย พร้อมกับปามันไปที่ เป้าหมาย เพียงแต่ขนไม้กวาดนั้น หาใช่ขนธรรมดาไม่ มันสามารถพุ่งไปยังเป้าหมายด้วยความเร็วราวกับลูกปืนเลยทีเดียว ทว่าคู่ต่อสู้ไม่ใช่ธรรมดา ไม่ว่ากระสุนไม้กวาด จากรวดเร็วเพียงใด มันกลับไม่สามารถทำอันตรายได้แม้ปลายเล็บ...

\"กลับไปซ้อมซะ เหลือเวลาอีก 4 วัน...อย่าทำให้ต้องผิดหวัง\"

\"...\" แต่สิ่งที่บอนนี้พยายามพูดก็ถูกแทรกโดยคนตรงหน้า

\"จะแก้ตัวอะไรอีก กลับบ้านไปซ้อมซะ ถ้า ratingไม่ถึง 2000 ห้ามเลิกเล่น\"

แล้วบอนนี่ก็เดินคอตกกลับไป

ทำไมมันโหดงี้วะ...

เมื่อถึงบ้าน...

บอนนี่ในชุดเมดก็พุ่งด้วยความเร็วเข้าใกล้แสง ไปที่คอมตัวที่ใกล้ที่สุด...

\"โอ๊ย ตะกี้น่าจะลดความเร็วลงนิดนึง\" ก็ไม่มีอะไรมาก แค่พี่แกความหน่วงน้อยไป จนไม่หยุดเมื่อถึงคอม ก็เท่านั้น

แต่ด้วยมวลที่น้อยมาก จึงไม่มีโมเมนตัมเพียงพอที่จะทำลาย supercomputer อันแสนถึกได้...

แล้วการฟิตก็เริ่มต้นขึ้น บอนนี่ถลกชุดเมด ด้านบนออกจนกลายเป็น topless maid...และแล้วก็เริ่มเปิดเครื่องเพื่อลุย...

\"จะลุยละน้า~~~~~~\" ว่าแล้วก็ใส่ล็อกอินและเข้าเล่นในที่สุด

แต่ว่าครั้งนี้เขาไม่ได้เข้าห้อง ฮิคารุ ซาอิ อะกิระ หรืออะไรทำนองนั้น แต่ชื่อกลับอ่านได้ว่า \"Melpomin Channel No.3\"

เห็นห้องหนึ่งน่าสนใจ อ่านได้ว่า \"Brahms (+O2 Remix) Hx3\"

...ดีละ ฝีมือกำลังดี น่าสนุกนี่ เล่นดีกว่า

แต่แล้ว เมื่อเข้าไปแล้ว กลับล่วงรู้ถึงรังสีมาคุที่แผ่ออกมาจากห้องนั้น แม้การเล่นจะผ่านไปด้วยดี แต่เมื่อเล่นเกมนั้นจบแล้วกลับมีมีดเล่มหนึ่งพุ่งออกมาจากหน้าจอ ครึ่งบนที่ไม่มีชุดเมดนั้นหลบได้อย่างเฉียดฉิว มีดเล่มนั้นปักอยู่บนเตียง บนด้ามมีดจารึกไว้ว่า \"Final Warning!\"

คอมดับไปทันที ซึ่งแน่นอน พี่บอนนี่ของเราก็reboot ใหม่สิ ไม่เห็นมีอะไรมาก แต่พอจะเข้าโปรแกรม มันก็มีข้อความว่า \"Access denied\"

เกิดอะไรขึ้นวะ

ไม่ว่าจะเข้าอะไร ข้อความบ้าๆ นี่ก็ปรากฏขึ้นมาทุกที แต่พอเข้าเว็บโกะดันเข้าได้ ความคิดแรกที่เข้ามาในหัวคือ...

...server พัง

แล้วทำไมเข้า thaibg ได้ล่ะ

...โดนไวรัส

ต้องเป็นมันแน่ๆ เล่นกันขนาดนี้เชียวเหรอ...ไม่ไหวแล้วนะ แบบนี้ต้อง...

ไม่ว่าจะยังไง พี่บอนนี่ของเราก็ไม่ยอมแพ้...ยังคงหาอย่างอื่นทำต่อไป ว่าแล้วก็ถลกชุดเมดทั้งชุดออก เผยให้เห็นเรือนร่างอัน...(เติมเอาเอง) แล้วก็นำชุดพีชมาใส่แล้วคว้าคทามาฝึกควงอย่างเอาเป็นเอาตาย...


ในคืนสุดท้ายก่อนแข่งนั่นเอง นักรบบอนนี่ก็คว้าชุดเมดเต็มยศมาสวม ก่อนที่จะจัดปาร์ตี้ alcohol(C2H5OH) โดยมีเพื่อนของจักรพรรดิ L และกิ๊กกี้เข้าร่วมด้วย

หลังจากชนแก้วกันจนข้ามวัน สติที่หาไม่แล้วของบอนนี่ก็ได้ยินเสียง...\"พรุ่งนี้เต็มที่เลยนะ พี่บอนนี่\"

แล้ววันแข่งก็เริ่มต้นขึ้น...

หัวหน้าทีมในเงาแห่ง จอมเวทย์มนต์ดำก็รอ\"L\"อยู่ที่จุดนัดพบ เขาก้าวเข้ามาเพื่อคุย

\"ฟิตมารึยัง\"...
\"เปล่า\"...
\"แล้วแบบนี้จะได้ถ้วยมั้ยเนี่ย\"
\"hmmm\"

แต่ขณะที่ทั้งสองก้าวเข้ามายังหอคอย บุคคลที่สามที่คอยสั่งบอนนี่ให้ซ้อมก็ก้าวเข้ามา และการแข่งขันก็ได้เริ่มต้นขึ้น...

ในรอบแรกและรอบสองนั้น ทั้งสามสามารถผ่านได้อย่างสบายๆ แต่ในรอบที่สามก็เกิดความผิดพลากขึ้น ตัวจอมเวทย์มนต์ดำนั้นไม่มีปัญหา แต่ที่เหลือนี่สิ นักรบ L ไม่สามารถต้านทานพลังของฝ่ายตรงข้ามได้ ขณะที่อีกคนก็เดินหมากพลาด จนพ่ายแพ้

...\"จบสิ้นกันแล้ว\"

แม้อีกสองรอบที่เหลือทั้งหมดจะผ่านมาได้อย่างไม่ยากเย็นแต่มันก็ไม่เพียงพอที่จะดับกระหายใครบางคนได้(แปลว่าอยากได้ถ้วยไว้...น่ะ) แม้จะมีเหตุการณ์ของเหลวสีขาวขุ่นที่เลอะกระจายทั่วกระเป๋า(ก็...โดฟที่เก็บไว้มันหกเลอะเทอะน่ำ)ในรอบที่ 4 ที่สร้างรอยยิ้มได้ แต่ทั้งหมดก็ตกอยู่ในอาการเศร้าหมอง...


หลังการแข่งขัน หนุ่ม L พบใครคนนั้นร้องไห้อยู่นาน จึงเข้าไปปลอบ...

\"เราขอโทษนะ ที่ไม่ฟิตให้หนักกว่านี้...\" ท่าน L ของเรากล่าวขอโทษอย่างรู้สำนึก
\"ไม่เป็นไร ทุกอย่างเป็นความผิดของเราเอง เราต่างหากที่พลาด แกทำหน้าที่ของแกได้ดีมาก ทายหมากได้ดำ ตลอด เราขอโทษ ที่ต้องรบกวนแกขนาดนี้\" เป็นเสียงของผู้ที่ผิดหวังจากตัวเองอย่างรุนแรง

ว่าแล้วก็ร้องไห้ต่อไปจนหมดสติแล้วก็ล้มฟุบลงไปอย่างช้าๆ จักรพรรดิโลลิ ได้พาร่างที่หมดสติ ไปในที่อากาศถ่ายเท แล้วเรียกกัปตันจอมเวทย์ว่าที่แพทย์มาตรวจดูอาการ

\"คงไม่เป็นอะไรมากหรอก ให้พักสักเดี๋ยวคงฟื้น\" กัปตันทีม ผู้ซึ่งมีความรู้สึกไม่ต่างกัน ก็ไม่รู้จะทำเช่นไร

เมื่อใครคนนั้นฟื้นขึ้นมา...

\"เป็นอะไรมากมั้ย\"บอนนี่เอ่ยขึ้น
\"ไม่เป็นอะไรแล้วแหละ ช่างมันเถอะ ว่าแต่บอนนี่...ตอนนั้นเรายังสู้กันไม่จบใช่ไหม\" แม้จะพยายามที่จะเข้มแข็ง แต่น้ำเสียงของใครคนนั้นก็ยังคงแสดงความอ่อนแอ
\"นั่นสิ\" บอนนี่ตอบ

และแล้วการปะทะกันก็เริ่มต้นอีกครั้ง...

จบบริบูรณ์